Endelecheia / Ενδελέχεια

If I am nostalgic
poetry: Kostas Ouranis
music: Dimitris Mitsotakis
performance: Endelecheia

If I am nostalgic – it is not you, past loves
And the happy moments I have lived with you!
- Your roses I wilted in my hands and now
In the old book of my memory
I have enclosed them.

But it is some unknown, passing women
Whose glance for a moment crossed with me!
- These, who remained my sweet and unachievable passion, while – who knows! – they would have changed my life forever!

If I am nostalgic – it is not you, cities where I have lived,
cities that I knew and whom I have left,
but those I faced while traveling one evening

and I saw ~ afar ~ their infinite lights dancing
[which seemed to call out to me, which seemed to motion to me!]
and the boat passed by, sailing into the darkness

(translation: Eva Johanos)

Αν νοσταλγώ
Ποίηση: Κώστας Ουράνης
Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης
Ερμηνεία: Ενδελέχεια

Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες
Και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!
- Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
Μέσα στης μνήμης το παλιό βιβλίο
Τα’ χω κλείσει.

Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες
Που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου!
- Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτος μου πόθος,
ενώ – ποιος ξέρει! – θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου! …

Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες ταξιδεύοντας που αντίκρισα ένα βράδυ

κι είδα – μακρυά – τα φώτα τους τ’ άπειρα να χορεύουν
[που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνεύουν!]
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι

Parallel lives
lyrics: Dimitris Mitsotakis
music: Endelecheia
Ζωές παράλληλες
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Ενδελέχεια
Ενδελέχεια

Ενώ η ώρα ξεπουλά απ’ το κορμί της δυο λεπτά,
ενώ ο φόβος ακουμπά σε κρύο σώμα και γελά,
ενώ ο κόσμος αλυχτά και ξεγελιούνται τα σκυλιά,
ενώ την πίκρα προσδοκούν απ’ τη μιζέρια να κρυφτούν.

Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες…

Αυτά που πρόσμενα να έρθουν περιμένω.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Μοιάζει με πόστερ τ’ όνειρο μου καρφωμένο.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άλλαλες.
Μοιάζει με πόστερ τ’ όνειρο μου καρφωμένο.

Ενώ η άρνηση έχει φως και το κουράγιο είναι σκοπός,
ενώ η πίστη είναι φωτιά σε κατασκότεινη σπηλιά,
ενώ η σκέψη απορεί κι ό,τι γεννήσει τιμωρεί,
ενώ η δόξα ξαγρυπνά στης άδειας γνώμης τη γωνιά.

Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες…

Αυτά που πρόσμενα να έρθουν περιμένω.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Μοιάζει με πόστερ τ’ όνειρο μου καρφωμένο.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άλλαλες.
Μοιάζει με πόστερ τ’ όνειρο μου καρφωμένο.

Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες.
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άυλες…

Ζωές παράλληλες, φιγούρες άλλαλες
Ζωές παράλληλες, φιγούρες άλλαλες…

Small joys
words: Dimitris Mitsotakis
music: Dimitris Mitsotakis and Endelecheia

Burning rain in my eyes
rinses the truth.
They will come again, small joys…

Small joys like angels
pimps for help.
They will come again, small joys…

Closed lives like a theater
that trembles on its days off.
They will come again, small joys…

Small joys like Sundays
and like pale saints.
They will come again, small joys…

No one is to blame,
no one is to blame.
He who pays for life,
he takes her for a stroll.
No one is to blame.

False-well-wishes, smiles
drowned in wrinkles.
They will come again, small joys…

Small transparent joys,
with burning blades.
They will come again, small joys…

No one is to blame,
no one is to blame.
He who pays for life,
he takes her for a stroll.
No one is to blame.

No one is to blame,
no one is to blame.
Whoever is afraid of the dawn
stays awake at night.

Naked coasts your lips
with the silence wrestle.
They will come again, small joys…

Small joys which were lost
and now search for you..

Μικρές χαρές
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης & Ενδελέχεια

Καυτή βροχή στα μάτια σου
ξεπλένει την αλήθεια.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Μικρές χαρές σαν άγγελοι
ρουφιάνοι για βοήθεια.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Κλειστές ζωές σα θέατρο
που τρέμει τις αργίες.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Μικρές χαρές σαν Κυριακές
και σαν χλωμές αγίες.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Δε φταίει κανείς,
δε φταίει κανείς.
Όποιος κερνάει τη ζωή,
αυτός τη σεργιανάει.
Δε φταίει κανείς.

Ψευτο-ευχές,χαμόγελα
πνιγμένα στις ρυτίδες.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Μικρές χαρές διάφανες,
με πύρινες λεπίδες.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Δε φταίει κανείς,
δε φταίει κανείς.
Όποιος κερνάει τη ζωή,
αυτός τη σεργιανάει.
Δε φταίει κανείς.

Δε φταίει κανείς,
δε φταίει κανείς.
Όποιος φοβάται την αυγή,
τη νύχτα ξαγρυπνάει.

Γυμνές ακτές τα χείλη σου
με τη σιωπή παλεύουν.
Θα ξαναρθούν μικρές χαρές…

Μικρές χαρές που χάθηκαν
και τώρα σε γυρεύουν…

What song should I sing to you
Lyrics: Dimitris Mitsotakis
Music: Panayiotis Katsimanis
First version: Endelecheia

What song should I sing to you that knows you
That will be there when you laugh and when you’re afraid
That will be there when you get drunk and when you feel pity
And when you hide in loneliness’s quarters

What song should I sing to you
Wherever you go
So it doesn’t sound like others
But to resemble all those which you love

What song should I sing to you, which is upbeat
Like those from the cassettes which have been played to death
Because they’ve been there all the time, they’ve felt you
They took, raised the torch and brought it here

What song shall I sing to you, without any meaning
That will be spat at by the wise and the confused
That is born in the shallows and stays there
That has no shine, or worth…
But to gleam in your fog

Τι τραγούδι να σου πω
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Παναγιώτης Κατσιμάνης
Ενδελέχεια

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει;
Να’ ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι.
Να’ ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι.
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;
Να μη μοιάζει με κανένα.
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;
Μα να μοιάζει μ’ όλα όσα αγαπάς.

Τι τραγούδι να σου πω που να’ χει αέρα;
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που `χουν λιώσει.
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ’ έχουν νιώσει.
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;
Να μη μοιάζει με κανένα.
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας;
Μα να μοιάζει μ’ όλα όσα αγαπάς.

Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία;
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι.
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει.
Να μην έχει ούτε λάμψη, ούτε αξία.
Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>