Phoebus Delivorias / Φοίβος Δεληβοριάς

Λένε πως είσαι πιο όμορφη απ’ ό,τι ήσουν
πως είσαι ότι θα `θελαν όλοι να ζήσουν
πως βρήκες το νόημα που `χασα εγώ

Λένε πως τα μαλλιά σου αλλάξανε χρώμα
το σώμα σου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό σου κενό

Τι είναι αυτό που δεν μπορούσα
όταν ήσουνα δίπλα μου να σου χαρίσω
το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω
το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

Όταν ήσουνα δίπλα μου να ξεκινήσω
το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω
το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

Λένε πως είσαι κάπου που όλοι χορεύουν
που φωτογραφίζουν και δημοσιεύουν
που δεν έχουν χτες και δεν έχουν καιρό

Ανεβαίνεις στα κτίρια σαν τους αγγέλους
και ψάλλεις χαρούμενη τους τίτλους του τέλους
αυτού που δεν έχω προλάβει να δω

Τι είναι αυτό που δεν μπορούσα
όταν ήσουνα δίπλα μου να σου χαρίσω
το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω
το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

Όταν ήσουνα δίπλα μου να ξεκινήσω
το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω
το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

Λένε πως οι γυναίκες προδίδουν τους άνδρες
για λίγη ανασφάλεια έτσι λένε οι Κασσάνδρες
μακάρι να ήτανε τόσο απλό

Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο
κοιτάει λίγο πίσω σηκώνει τον ώμο
και χάνεται ενώ εσύ ρωτάς το κενό

Τι είναι αυτό που δεν κοιτούσα
όταν ήσουνα δίπλα μου και λίγο ζούσα
και νόμιζα πως δε θα ξαναγυρνούσα
στο χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

Όταν ήσουνα δίπλα μου και σ’ αγαπούσα
και νόμιζα πως δε θα ξαναγυρνούσα
στο χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά
Πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δε θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά `ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά `ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νά `σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να `ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

Θα `θελα να `μουνα εκεί
στη στριμωγμένη Κυριακή
των καλεσμένων της μαμάς σου
ξεγλιστρούσες από το σαλόνι, πήγαινες μέσα μόνη
και ο ουρανός έπαιζε άλλη μουσική

Θα `θελα να `μουνα εκεί
στου auditorium τη σιωπή
κάτω απ’ το βλέμμα του μαέστρου
ξεγλιστρούσες απ’ το χάδι του ήχου
κι όλους αυτούς που βήχουν
κι έβγαινες έξω εκεί που φώναζε η ζωή

Θα `θελα να `μουνα εκεί
μια μέρα που έπεφτε βροχή
κι έλειπε το ένα σώμα απ’ το άλλο
ξεγλιστρούσες από το σεντόνι
και κοιταζόσουν μόνη σ’ έναν καθρέφτη
που δεν το `χε ακόμα πει

Μπορώ ωστόσο να `μαι εκεί
στην αμοντάριστη στιγμή
λίγο μετά από την αγάπη
ξανά θα ξεγλιστράς απ’ το κενό σου
και δίπλα ο θάνατός σου θα λέει
φεύγω κι άντε πάλι απ’ την αρχή

Ναι, θέλω αν θέλεις να `μαι εκεί
στην τώρα φωτιστή σκηνή
λίγο μετά από την αγάπη
όταν με την ομορφιά σου μόνο
θα φτιάξεις νέο χρόνο
όλες τις μέρες που δεν ήμουνα εκεί

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνο κόσμο έξω απ’ το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ

Που σου χτυπάν’ την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα `θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

Μα είν’ αλήθεια πως ο χρόνος
Ο, τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν’ αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν’ αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε “και του χρόνου”
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.