Alekos Panagoulis / Αλεξανδρος Παναγουλης

Dedication to Alexander Panagoulis, 11 years after [his assassination]
Historical Documentary
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ – 11 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Εκπομπή-αφιέρωμα στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, η οποία περιλαμβάνει συνέντευξη που παραχώρησε, με κάθε μυστικότητα, ο Α. ΠΑΠΑΓΟΥΛΗΣ στον Ιταλό δημοσιογράφο SILVANO AGOSTI λίγες μέρες μετά την αμνήστευση που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατουμένους στις 21/8/1973. To πολύτιμο αυτό ντοκουμέντο παραχωρήθηκε από τον S. AGOSTI στην ΕΡΤ. Πριν την προβολή του παρατίθενται χρονολογικά τα γεγονότα-σταθμοί της αντιδικτατορικής δράσης του μεγάλου αγωνιστή, όπως η λιποταξία του από το στράτευμα μετά την επιβολή της χούντας, η ίδρυση της οργάνωσης Ελληνική Αντίσταση και η στήριξη της ένοπλης πάλης κατά του απριλιανού καθεστώτος. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ τον Αύγουστο του 1968, που οδήγησε στη σύλληψη και καταδίκη του δις εις θάνατον από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, καθώς και στον «εντοιχισμό του» για τεσσεράμισι χρόνια στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Έπεται αναφορά στην εκλογή του ως βουλευτή με την Ένωση Κέντρου το 1974 και, τέλος, στον μυστηριώδη θάνατό του σε τροχαίο, την Πρωτομαγιά του 1976.
Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε στον S. AGOSTI μετά την αμνήστευσή του τον Αύγουστο του 1973, στην οποία αφηγείται την περιπέτεια της φυλάκισής του και τις άθλιες συνθήκες εγκλεισμού του, δίνοντας λεπτομέρειες για τα βασανιστήρια που υπέστη και τις μεθόδους βασανισμού που χρησιμοποιούσε η χούντα. Εκτός από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, μιλά η μητέρα του ΑΘΗΝΑ, ο συναγωνιστής του ΣΤΑΘΗΣ ΓΙΩΤΑΣ, ο δεσμοφύλακας ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΩΡΑΚΗΣ, που τον συνέτρεξε στην απόδρασή του από τις φυλακές το 1969, και ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΩΜΕΡΙΤΗΣ, που αμνηστεύτηκε επίσης το 1973. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνεται πλάνο από την Πολυκλινική Αθηνών όπου μεταφέρθηκε, θύμα των βασανιστηρίων του ΕΑΤ-ΕΣΑ, ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ, στο οποίο μιλά η γυναίκα του ΧΡΙΣΤΙΝΑ.

The song below begins at 11:22

He who loved the birds”
words and music, performed by Kostas Hatzis,
with poetry of Alekos Panagoulis, who was
murdered by the [remaining] forces of the junta in May of 1976…

When I first heard him he spoke about lightning bolts
about a rain, about a paradise on earth
he made us regret that we went to war
that we deprived those in pain of a smile
that we mistreated joy
that we were unjust towards justice
Another time he spoke to us about a gathering of people
and he said that all those cultured and educated people
who speak the language of saving the world
did not manage to learn the language of the birds,
of the flowers, of the stars
while those with open hands speak about love and kindness
he spoke to us about memory and about resurrection,
freedom and the suffering of humanity
about the peace that will come
and those weapons, the knives and swords
he read Isaiah to us
how they will become tools to work the earth
they killed the man, the person who loved
the flowers the birds
the gardens and the trees
the flowers the birds.
Those [beings] felt more bitterly the loss of him
why they killed him no one knows
that is what the spring told me, in sorrow.

(translation: Eva Johanos)

Εκείνος που αγαπούσε τα πουλιά
Στίχοι & Μουσική: Κώστας Χατζής
ποίηση: Αλεξανδρος Παναγουλης

Όταν τον πρωτοάκουσα μιλούσε για τους κεραυνούς
για μια βροχή, για ένα παράδεισο στην γη
μας έκανε να μετανιώσουμε που πολεμήσαμε
που στερήσαμε το χαμόγελο των πονεμένων
που κακοποιήσαμε την χαρά
και αδικήσαμε την δικαιοσύνη
Μια άλλη φορά μας μίλησε για μια συγκέντρωση ανθρώπων
και είπε όλοι αυτοί οι μορφωμένοι και οι σπουδαγμένοι
που μιλάν την γλώσσα για την σωτηρία του κόσμου
δεν καταφέρανε να μάθουνε την γλώσσα των πουλιών,
των λουλουδιών, των αστεριών
που αυτά απλόχερα μιλάνε για αγάπη και για καλοσύνη
μας μιλούσε για την ανάμνηση για την ανάσταση,
την λευτεριά από τα πάθη των ανθρώπων
για την ειρήνη που θα΄ρθει
και αυτά τα όπλα, τα μαχαίρια τα σπαθιά
μας διάβασε στον Ησαΐα
πως θα γίνουνε εργαλεία για την γη
σκότωσαν τον άνθρωπο που αγαπούσε
τα λουλούδια τα πουλιά
τα περβόλια και τα δέντρα
τα λουλούδια τα πουλιά.
Αυτά αισθάνθηκαν πιο πικρά τον χαμό του

γιατί τον σκότωσαν κανείς δεν το ξέρει
αυτό μου είπε η άνοιξη λυπημένη.

Translation of the note of the creator of this video:

“he spoke to us about memory, about rebirth,
about the peace which will come…

words, music: Kostas Hadzis
poetry: Alexandros Panagoulis

they killed the man, the person who loved
the flowers the birds
the gardens the trees
the flowers the birds.
Those [beings] felt more bitterly the loss of him…

to the memory of the last hero
Alexandros Panagoulis

From Mayday of 1976 there have passed thirty-six years.
The values for which Panagoulis struggled have been pushed to the side.
Nominal elections will be held- while the Americans
bomb whichever city they wish.

All human beings are equal- but the people of the West
get wealthy from the hunger of the rest of their equal fellow human beings.
The first dead did not receive as an answer the roar of battle
But the hum of televisions and buzzwords
of the political parties of the youth for perpetual prime ministers.

Anyway, they say, the old fight ended.
Now no great king
has no old scores to settle with anyone.
Nowadays we live in the time of peace….
so they say.

But somewhere in the depths of nighttime despair,
in the unbearable wasteland of a crowd
which learned to go to bed with small doses under the tongue of
“adapted logic”,
wherein the rich live and the poor die,
an old spasm pierces our mind,
sets fire to what are dreams in name only, destroys our night.

The hungry, the tortured, the exiled,
the immigrants, the disinherited and scorned
which always stand outside the brave new world
and wait.
As many as go to the window,
sometimes they see their dim shadow.
And someone, dead for thiry-six years,
breathes steam on the window.”

(translation: Eva Johanos)

μας μιλούσε για την ανάμνηση για την ανάσταση,
για την ειρήνη που θα΄ρθει…

Στίχοι,Μουσική: Κώστας Χατζής
ποίηση: Αλεξανδρος Παναγουλης

σκότωσαν τον άνθρωπο που αγαπούσε
τα λουλούδια τα πουλιά
τα περβόλια και τα δέντρα
τα λουλούδια τα πουλιά.
Αυτά αισθάνθηκαν πιο πικρά τον χαμό του…

στην μνήμη του τελευταίου ηρωα
του Αλέξανδρου Παναγούλη

Από την Πρωτομαγιά του 1976 πέρασαν τριανταέξι χρόνια.
Οι αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε ο Παναγούλης πήγαν στην άκρη.
Εκλογές γίνονται τακτικά – ωστόσο οι Αμερικάνοι
βομβαρδίζουν όποια πόλη επιθυμούν.

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι – μα οι άνθρωποι της Δύσης
πλουταίνουν με την πείνα των υπολοίπων ίσων συνανθρώπων τους.
Οι πρώτοι νεκροί δεν πήραν απάντηση πάλης βοή,
μα βόμβο τηλεοράσεων και συνθήματα
κομματικών νεολαιών για παντοτινούς πρωθυπουργούς.

Εξάλλου, λένε, η παλιά μάχη τέλειωσε.
Πλέον κανένας μεγάλος βασιλιάς
δεν έχει προηγούμενα με κανέναν.
Τώρα πια ζούμε τον καιρό της ειρήνης…
έτσι λένε.

Μα κάπου στα βάθη της νυχτερινής απελπισίας,
μέσα στην αφόρητη ερημία ενός πλήθους
που έμαθε να πλαγιάζει με μικρές υπογλώσσιες δόσεις
«προσαρμοσμένης λογικής» ,
όπου οι πλούσιοι ζούνε και οι φτωχοί πεθαίνουν,
ένας παλιός σπασμός λογχίζει τον νου μας,
βάνει φωτιά στα δήθεν όνειρά μας, καταστρέφει τη νύχτα μας.

Οι πεινασμένοι, οι βασανισμένοι, οι εξόριστοι,
οι μετανάστες, οι απόκληροι και καταφρονεμένοι
του πάντοτε θαυμαστού καινούριου κόσμου
στέκουν εκεί έξω και περιμένουν.
Όσοι πηγαίνουν στο παράθυρο,
κάποτε βλέπουν τους θαμπούς ίσκιους τους.
Και κάποιος, τριανταέξι χρόνια πεθαμένος,
χνωτίζει το τζάμι…

‘Το Our Health,’ TV series
Music School of Volos,
performing for Yiorgo Dalaras

Red Rose
Lyrics & Music: Mikis Theodorakis
(song dedicated to Aleko Panagoulis)

Every morning we were setting off to go to work
we laughed in the bus, we were two kids

Red rose, the sunset is red

One morning, we left together, for the war
we were singing, together, we were fighting, together

Red rose, the sunset is red

You got killed in May, your blood was purple
it painted the skies black and the times red

Red rose, the sunset is red

Along with you, everything was killed, dreams, ideals
we all became ghosts, we live conventionally

Red rose, the sunset is red

Now the flags became, trading goods
the dreams are innocent, ready for consumption

Red rose, the sunset is red

Στην Υγειά μας 7/5/2011
Μουσικό Σχολείο Βόλου
(Αφιέρωμα στον Γ. Ντάλάρα.)

Κόκκινο τριαντάφυλλο
στίχοι & μουσική- Μίκης Θεοδωράκης
Κάθε πρωί ξεκινούσαμε να πάμε στη δουλειά
(τραγούδι αφιερωμένο στον Αλέκο Παναγούλη)

Στο λεωφορείο γελούσαμε, είμαστε δυο παιδιά
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό

Κάποιο πρωί για τον πόλεμο κινήσαμε μαζί
Όλοι μαζί τραγουδούσαμε, παλεύαμε μαζί
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό

Μέσα στο Μάη σκοτώθηκες, το αίμα σου μαβί
Έβαψε μαύρο τον ουρανό, κόκκινο τον καιρό
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό

Μαζί σου όλα σκοτώθηκαν – όνειρα, ιδανικά
Γίναμε όλοι φαντάσματα, ζούμε συμβατικά
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό

Τώρα οι σημαίες γενήκανε είδη εμπορικά
Είναι τα όνειρα αγαθά καταναλωτικά
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>