If you enjoyed this site, please consider donating the price of your favorite cup of coffee (or drink of your choice) to our project, which aims to support cultural programs in Greece.
You leave or you stay
but you are always still inside me
You steal stars from me
and after you refuse me
Don’t go, don’t stay
I want you to not exist
to be able to stand an hour away from you
only for you to not exist
so I might melt into time
as if you had never existed
You give or you take
but I always owe you
One drop of love
I pay off with seas
(translation: Eva Johanos)
Μη φεύγεις, μη μένεις
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ελευθερία Αρβανιτάκη
Φεύγεις ή μένεις
μα πάντα μέσα μου είσαι
Άστρα μού κλέβεις
και ύστερα μ΄ αρνείσαι
Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις θέλω
μια ώρα μακριά σου να καταφέρω
Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις, μόνο
να λιώνω στον χρόνο
σαν να μην ήσουνα ποτέ
Δίνεις ή παίρνεις
μα πάντα σου χρωστάω
Μια στάλα αγάπη
με θάλασσες ξοφλάω
Μπαίνω στον κόσμο
αυτόν που άφησες
εσύ δεν είσαι μάτια μου
μα όλα είναι εδώ…
Τα βήματα που βάδισες
τα πράγματα που άγγιξες
μα πιο πολύ το άρωμα
με πνίγει στο λαιμό…
Έσπασα την κολώνια σου,
έσπασα το άρωμα σου
και με τα χέρια μου αδειανά
χορεύω, χορεύω στα γυαλιά…
Ατμός είναι τα μάτια σου
κομμάτια τα φιλιά σου
τώρα δεν έχω τίποτα
να σε θυμίζει πια…
Μπαίνω και ζω
αυτό που άφησες
πως έφυγες και έμεινες
και είσαι ακόμα εδώ…
Τα πρόσωπα που αγάπησες
τα δάκρυα που δάκρυσες
τα γέλια σου που γέλασες
εγώ τα ξενυχτώ.
Καμιά φορά που ο ύπνος δεν με πιάνει
φαντάζομαι πως τρέχω σαν τον άνεμο
με μια βελούδινη ορμή
με τ’ αστρικό μου κορμί
και…
Μικρό σπαθί σα μαύρος άσσος
είν’ η καρδιά μου σε μια τράπουλα
βαλές εσύ μου βαλες τον καημό
κέντα με, φίλα με, φίλα με, μίλα για μένα.
Αχ Αλίκη των θαυμάτων
τέτοιες νύχτες τι ζητάς
μόνο λύκοι των χρημάτων
αλυχτάνε και τρέμει ο έρωτας.
Τα φύλλα αυτά πριν γίνουν δάσος
ήταν σελίδες που σου διάβαζα
ελάφι εγώ, γίνε εσύ κυνηγός
κέντα με, φίλα με, φίλα με, μίλα για μένα.
Αχ αιώνα των θαυμάτων
τι είναι η αγάπη πες μου εσύ
απ’ τις κόπιες των σωμάτων
να σ’ αρπάζει μονάχα η έκσταση.
Παίρνω τη φαρέτρα μου
πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα
γίνε μάτια μου και πέτρα μου
μούτρο για τα μέτρα μου γέλα.
Θα νικήσω εγώ στο τέλος σου
Γουλιέλμος Τέλλος σου γέλα
παραμύθι για πλήθη σαν κι εμάς.
The homeland
Lyrics: Lina Nikolakopoulou & Charoula Alexiou
Music: Nikos Antypas
First version: Haroula Alexiou
At night I set off from Thebes
Castles and gates i praised
It was the break of dawn
and i began
On the chariot of fruitful time
Beyond fate and on my own
The plain was throwing my dust away
At the borders of the nameless
Tormenting destiny of man
Thebes Albania Omonia
So ancient
And infinite
Which land pushes you away
And which one needs you
Which land cares about you
Which icon
Does tremble on the chest of the world
Like the rebirth of a living God
That’s taking too long
Η πατρίδα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου & Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μού’διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί