You leave or you stay
but you are always still inside me
You steal stars from me
and after you refuse me
Don’t go, don’t stay
I want you to not exist
to be able to stand an hour away from you
only for you to not exist
so I might melt into time
as if you had never existed
You give or you take
but I always owe you
One drop of love
I pay off with seas
(translation: Eva Johanos)
Μη φεύγεις, μη μένεις
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ελευθερία Αρβανιτάκη
Φεύγεις ή μένεις
μα πάντα μέσα μου είσαι
Άστρα μού κλέβεις
και ύστερα μ΄ αρνείσαι
Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις θέλω
μια ώρα μακριά σου να καταφέρω
Μη φεύγεις, μη μένεις
να μην υπάρχεις, μόνο
να λιώνω στον χρόνο
σαν να μην ήσουνα ποτέ
Δίνεις ή παίρνεις
μα πάντα σου χρωστάω
Μια στάλα αγάπη
με θάλασσες ξοφλάω
Μπαίνω στον κόσμο
αυτόν που άφησες
εσύ δεν είσαι μάτια μου
μα όλα είναι εδώ…
Τα βήματα που βάδισες
τα πράγματα που άγγιξες
μα πιο πολύ το άρωμα
με πνίγει στο λαιμό…
Έσπασα την κολώνια σου,
έσπασα το άρωμα σου
και με τα χέρια μου αδειανά
χορεύω, χορεύω στα γυαλιά…
Ατμός είναι τα μάτια σου
κομμάτια τα φιλιά σου
τώρα δεν έχω τίποτα
να σε θυμίζει πια…
Μπαίνω και ζω
αυτό που άφησες
πως έφυγες και έμεινες
και είσαι ακόμα εδώ…
Τα πρόσωπα που αγάπησες
τα δάκρυα που δάκρυσες
τα γέλια σου που γέλασες
εγώ τα ξενυχτώ.
Like a volcano which is waking up
From a deep dream
And what creates the mountains
It cries to come into life
Like a volcano which is waking up
Extinct for seven generations
My lava, my lava
My warm blood
Very few relatives
Distant cousins
Tell me if anyone has left
For us, the birds
Very few relatives
In the depths of the mind
My lava, my lava
Body of the sky
I received light as communion
And there the heart usually leads you
I didn’t keep them in mind
The pale things of the word
I understood
I received light as communion
And I bear the fire
In my chest
I didn’t keep them in mind
The pale things of the word
I understood
Like a volcano which is waking up
From a deep dream
And what creates the mountains
It cries to come into life
Like a volcano which is waking up
Extinct for seven generations
My lava, my lava
Tear from Christ
I received them with lava
The things that the crowd says secretly
And even if they seem to be raving mad
The “ah” of the living people
I understood
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
αίμα μου ζεστό
Κάτι λίγοι συγγενείς
ξαδέρφια μακρινά
πες μου αν έμεινε κανείςγια μας τα πετεινά
Κάτι λίγοι συγγενείς
στα έγκατα του νου
Λάβα μου, λάβα μου
σώμα τ’ ουρανού
Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
δάκρυ από Χριστό
Εγώ με λάβα τα `λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα
The homeland
Lyrics: Lina Nikolakopoulou & Charoula Alexiou
Music: Nikos Antypas
First version: Haroula Alexiou
At night I set off from Thebes
Castles and gates i praised
It was the break of dawn
and i began
On the chariot of fruitful time
Beyond fate and on my own
The plain was throwing my dust away
At the borders of the nameless
Tormenting destiny of man
Thebes Albania Omonia
So ancient
And infinite
Which land pushes you away
And which one needs you
Which land cares about you
Which icon
Does tremble on the chest of the world
Like the rebirth of a living God
That’s taking too long
Η πατρίδα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου & Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μού’διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί