Nikos Beloyiannis / Νίκος Μπελογιάννης

1.Yiannis Ritsos:
Nikos Beloyiannis

Beloyiannis taught us once more
how to live and how to die.
With a carnation he unlocked all of immortality.
With a smile he illuminated the world to ward off the night.
Good day companions
Good day sun
Good day Beloyianni.

Yiannis Ritsos 1952

2. NAZIM HIKMET “THE MAN WITH THE CARNATION”

I have on my table
the photograph of the man
with the white carnation–
whom they shot
in the half darkness
before the dawn,
beneath the light of the searchlights.

In his right hand
he holds a carnation
which is like a handful of light
from the Greek sea.

His eyes which are brave,
childlike,
look out, guilelessly,
beneath their heavy black eyebrows. Thus guilelessly–
like the song which rises
when they make their vow
the communists.
His teeth are bright white–
Beloyiannis laughs.
And the carnation in his hand
is like the speech he spoke to the people
on the day of bravery–
the day of shame.

(from the magazine “Soviet Woman,” April 1952)

(translation: Eva Johanos)

Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ από την απολογία του
«Θα έλεγα ότι “δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου”, γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;»…….
«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω.»

“Today the military camp is silent.
Today the sun trembles, anchored in silence
as it trembles, the jacket of the one who was killed, on the barbed-wire.
Today the world is sad.
They have taken down a great church bell and set it on the earth.
In its brass the heart of peace beats.
Silence. Listen to that church bell.
Silence. The people pass, lifting on their shoulders the great coffin of Beloyianni.”