Diafana Krina (Transparent Lilies) / Διάφανα Κρίνα

Clown on Wednesday, dead on Sunday
lyrics: Pantelis Rodostoglou
music, vocals: Transparent Lilies
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Διάφανα Κρίνα

Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν.
Και συ να γερνάς μεσ΄ στης λήθης το ψέμα,
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.

Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα,
τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας.
Κι εσύ να ζητάς να βρεις ένα τέρμα
σαν χάδι χαμένο στης θλίψης το δέρμα.

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.

Στης λύπης το κατάρτι σε σταύρωσε ο θεός.
Δίχως νερό κι αγάπη σε άφησε εδώ
σαν νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό.

If you find it
lyrics: Pantelis Rodostoglou
music, performance: Diafana Krina (Transparent Lilies)

In an empty life of smoking ruins
where not even a drop of your rain reaches,
in the depths of the earth I know of an herb
which grants forgetting to those who have loved.

If you find it, if you find it give it to me.
Everything I love is forever lost.
Everything I love is forever lost.
If you find it, if you find it give it to me.

The pain is deep and love doesn’t reach it.
It is a heavy sleep in an embrace with a stranger,
from which you came like an aged child
to hide me far away from my life which is losing.

If you find it, if you find it give it to me.
Everything I love is forever lost.
Everything I love is forever lost.
If you find it, if you find it give it to me.

From where did you come; why do you look at the moon
only all the things that are far away define us;
purple sprites which sweetly put us to sleep
in a warm embrace which will take us away dead

If you find it, if you find it give it to me.
Everything I love is forever lost.
Everything I love is forever lost.
If you find it, if you find it give it to me.

(translation: Eva Johanos)

Αν το βρεις
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Σε μια άδεια ζωή τα ερείπια που καπνίζουν
κι ούτε στάλα βροχής από σένα δε φτάνει,
μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
που τη λήθη χαρίζει σ’ αυτούς που αγάπησαν.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα.
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα.

Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δε φτάνει.
Είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο,
από πού ήρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
να με κρύψεις μακριά απ’ τη ζωή μου που χάνει.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα.
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα.

Από πού ήρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν,
πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα.
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα…

Loss has become our habit
Lyrics: Pantelis Rodostoglou
Music: Diafana Krina (Transparent Lilies)
First version: Diafana Krina

I lick the acid from the cracks of your lips
and I try to soften your pain
the years which passed by left me alone
searching for my breath in your dead self

I ask for help from indisposed hands
which shiver in love and pain
You accidentally took my road
and you ‘re searching for my light in extinguished stars

Your absence exhausts me
and I can’ t get used to it
I feel I am moving forward
but I always end up behind
and this truth kills me

I rub out the tracks of our lies
staggering in silence
loss has become our habit
and love a sick scream

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Διάφανα Κρίνα

Γλείφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο.
Τα χρόνια που περάσανε μ’ αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο.
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.

I will die a mournful person of the autumn dusk
lyrics: Kostas Ouranis
music: Diafana Krina (Transparent Lilies)
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι
Στίχοι:Κώστας Ουράνης
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: «Τι ‘ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου – κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσει…

Some wrecked hearts
lyrics: Pantelis Rodostoglou
music: Diafana Krina (Transparent Lilies)

You come to me not knowing why
You cuddle in the light and your eyes well up with tears for no reason
And you mutely bring your nightmares around
with your heart pounding from fear

You come to me not knowing why
And you sigh as the evening star shines
My love, life is a sob
of someone crying in the mountains of Aphrodite

You come to me not knowing why
Something of your hell belongs to my life,
something from the evenings on which we died together
and I killed larks
in order not to hear my voice

Our years were wounds
on tired heels
Dead voices which echoed
in empty cisterns,
without any response
nor echo, even that of an illusion
Some wrecked hearts
in the circus of love

Some wrecked hearts
in the circus of love

(translation: Eva Johanos)

Κάτι σαράβαλες καρδιές
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου,
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλλούς
να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες,
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης
Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης

Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης…

Under the Volcano*
lyrics: Pantelis Rodostoglou
music: Transparent Lilies (Diafana Krina)

*Under the Volcano: a famous work of nihilist post-modern fiction by author Malcolm Lowry;
the story chronicles the depression and alcoholic death of an expatriated writer living in Mexico. . . cheerful fare from a very literary rock group!

Κάτω απ’ το ηφαίστειο
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Άφησα την καρδιά μου στην Οαχάκα
κι αργά ή γρήγορα το ξέρω θα χαθώ.
Υβόν μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
μα θα διαλέξω εγώ πως θα καταστραφώ.
Ασθμαίνω μέσα στο σκοτάδι
σαν έμβρυο δίχως πνοή.
Φιλιά και ανάσες κάθε βράδυ
μου παίρνουν τη ζωή.
Κενός θα φεύγω πάντοτε σαν φάντασμα στο αγιάζι
και η θλίψη άμμος θα κυλάει στο σώμα μου καυτή.
Εσύ μονάχη θα μετράς τις στάλες στο περβάζι
και `γω θα κείτομαι νεκρός μια νύχτα με βροχή.

Πύρινα μάτια με κοιτάνε
μορφές που ρίχνουνε σκιές.
Πάνω στους δρόμους που γυρνάμε
η μνήμη όλο πληγές.

Ασθμαίνω μέσα στο σκοτάδι
σαν έμβρυο δίχως πνοή.
Φιλιά και ανάσες κάθε βράδυ
μου παίρνουν τη ζωή.
Κενός θα φεύγω πάντοτε σαν φάντασμα στο αγιάζι
και η θλίψη άμμος θα κυλάει στο σώμα μου καυτή.
Εσύ μονάχη θα μετράς τις στάλες στο περβάζι
και `γω θα κείτομαι νεκρός μια νύχτα με βροχή.

Κενός θα φεύγω πάντοτε σαν φάντασμα στο αγιάζι
και η θλίψη άμμος θα κυλάει στο σώμα μου καυτή.
Εσύ μονάχη θα μετράς τις στάλες στο περβάζι
και `γω θα κείτομαι νεκρός μια νύχτα με βροχή.

Κάτω απ’ το ηφαίστειο πέτρωσα σαν τη λάβα.
Δεν έχω μέλλον, ούτε παρελθόν.
Μου τέλειωσε και το Μεσκάλ από την κάβα
και είναι η κάθε μου μέρα, μέρα των νεκρών.

Get drunk
(Charles Baudelaire)

One must always be drunk. Everything is in this: this is the only
issue. In order not to feel the horrible burden of
Time, which breaks your shoulders and bends you toward the
Earth, you must get drunk constantly.

But with what? With wine, with poetry or with virtue, whatever
you choose. But get drunk.

And if sometimes, on the steps of a palace, on
the green grass of a ditch, in the gloomy solitude of your
room, you wake up, the drunkenness already diminished
or disappeared, ask the wind, the wave, the star,
the bird, the clock, to everything that goes, everything that
moans, everything that rolls, everything that sings, everything
that speaks; ask what time it is; and the wind,
the wave, the star, the bird, the clock will answer you:
“It is time to get drunk! To not be enslaved
and martyred by Time, get drunk incessantly! With wine,
with poetry, with virtue, whatever you choose.”

(translation: Eva Johanos)

Enivrez-vous
(Charles Baudelaire)

Il faut être toujours ivre. Tout est là: c’est l’unique
question. Pour ne pas sentir l’horrible fardeau du
Temps qui brise vos épaules et vous penche vers la
Terre; il faut vous enivrer sans trêve.

Mais de quoi? De vin, de poésie ou de virtue, à votre
guise. Mais enivrez-vous.

Et si quelquefois, sur les marches d’un palais, sur
l’herbe verte d’un fossé, dans la solitude morne de votre
chambre, vous vous réveillez, l’ivresse déjà diminuée
ou disparue, demandez au vent, à la vague, à l’étoile,
à l’oiseau, à l’horloge, à tout ce qui fuit, à tout ce qui
gémit, à tout ce qui roule, à tout ce qui chante; à tout
ce qui parle; demandez quelle heure il est; et le vent,
la vague; l’étoile, l’oiseau, l’horloge, vous répondront:
“Il est l’heure de s’enivrez! Pour n’être pas les esclaves
martyrisés du Temps, enivrez-vous sans cesse! De vin,
de poésie ou de virtue, à votre guise.”

Μεθύστε (Charles Baudelaire)

Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος.
Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου
που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,
πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.
Αλλά μεθύστε.

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού,
στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού,
μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας ξυπνάτε,
με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο η χαμένο.
Ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,
το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά,
το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά.
Ρωτήστε τι ώρα είναι.
Και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,
θα σας απαντήσουν :

- Είναι η ώρα να μεθύσετε!

Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου.
Μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή.
Όπως σας αρέσει.

Μεθύστε.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>