Some train will pass
poetry: Eftychia Papayiannopoulou
music: Manolis Chiotis
spoken word: Eftychia Papayiannopoulou
vocals: Vicky Moschliou
[spoken]
Why, you blockhead of a human being
did you never think philosophically
in your short life
but instead, you cry and waste away
and ruin your good spirits.
There where so many others went,
little ones, but also big ones,
some day you too will go.
Why, you person, why
do you cloud life
with your bitter cry?
Some train will pass
through our life in a rush.
Our suitcase in our hand,
and God alone knows
where we’ll make a stop.
[sung]
Why, you blockhead of a human being
did you never think philosophically
in your short life
but instead, you cry and waste away
and ruin your good spirits.
There where so many others went,
little ones, but also big ones,
some day, some day you too will go.
Where so any people went
who cried and loved?
Where did so many hearts go,
who loved so much?
Why, you person, why
do you cloud life
with your bitter cry?
Some train will pass
through our life in a rush.
Our suitcase in our hand,
and God alone knows
where we’ll ma-, where we’ll make a stop.
(spoken)
Thank you very much for honoring me.
(translation: Eva Johanos) |
Κάποιο τρένο θα περάσει
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Μανώλης Χιώτης
Βίκυ Μοσχολιού
[Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου]
Γιατί, βρε άνθρωπε κουτέ,
δεν φιλοσόφησες ποτέ
στη σύντομη ζωή σου,
παρά κλαις και μαραζώνεις
και το κέφι σου χαλάς.
Κει που πήγαν τόσοι άλλοι,
μικροί και μεγάλοι,
κάποτε κι εσύ θα πας.
Γιατί, βρε άνθρωπε, κουτέ,
να τη θολώνεις τη ζωή
με το πικρό σου κλάμα;
Κάποιο τρένο θα περάσει
sτη ζωή μας βιαστικό.
Τη βαλίτσα μας στο χέρι
κι ο Θεός μονάχα ξέρει
πού θα κά , πού θα κάνουμε σταθμό.
[Βίκυ Μοσχολιού]
Γιατί, βρε άνθρωπε κουτέ,
δεν φιλοσόφησες ποτέ
στη σύντομη ζωή σου,
παρά κλαις και μαραζώνεις
και το κέφι σου χαλάς.
Κει που πήγαν τόσοι άλλοι,
και μικροί, μα και μεγάλοι,
κάποτε, κάποτε κι εσύ θα πας.
Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι
που κλάψαν κι αγαπήσαν;
Πού πήγανε τόσες καρδιές
που τόσο αγαπηθήκαν;
Γιατί, βρε άνθρωπε, κουτέ,
να τη θολώνεις τη ζωή
με το πικρό σου κλάμα;
Κάποιο τρένο θα περάσει
sτη ζωή μας βιαστικό.
Τη βαλίτσα μας στο χέρι
κι ο Θεός μονάχα ξέρει
πού θα κά , πού θα κάνουμε σταθμό.
Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι
που κλάψαν κι αγαπήσαν;
Πού πήγανε τόσες καρδιές
που τόσο αγαπηθήκαν;
[Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου-
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου κάνετε.] |