Speak
Words- Music: Dimitris Mystakidis
Speak, don’t pretend not to see,
You will also run and hide from the beast you are nurturing.
If you want to call yourself a human being, the poet said it-
Your every cry is the hurling of a stone, don’t be distracted.*
Your face bleeding from the bullets,
They don’t come by themselves, better days.
Your every movement demolishes injustices,
Don’t be distracted for even a moment, don’t justify.
I’m not crying, I told you- where did you see the tears?**
You should be worried about your home soil.
The serpents have emerged from their holes once again,
they smelled your fear and raised their heads.
Cowards with puffed up arms and empty heads
they sold Hellenism to foolish herds.***
And you, whose grandfathers came, hunted,****
don’t forget, it is sacred, the glance of the beggar.
Raise your eyes, look where you have ended up, poor devil,
you became everything you used to mock, before.
A house, a job, misery and your life passing,
and in all that happens around you, standing aloof.
Only one mother stood up to the snake,
one mother who sacrificed her most valued jewel.
She did not hold back her words, she leveled her eyes at them,
pain did not weaken her- she is called Magda Fyssa.*****
Why are you looking at me? I told you I don’t cry.
I am only ashamed of what I am telling you.
Maybe everything is happening in your neighborhood,
you go by there, but you pay attention to your own business.
And don’t tell me that you again didn’t see
When they were kicking Zack in the head.******
It was in the middle of the day, downtown,
shopkeepers and cops, all of them ruthless.
Speak, also, for those who didn’t have enough time to.
Yiakoumaki, who they drove crazy with empty threats.*******
Many knew about it, but no one spoke
and his sensitive soul was bleeding out.
Raise your eyes, look where you have ended up, poor devil,
you became everything you used to mock, before.
A house, a job, misery and your life passing,
and in all that happens around you, standing aloof.
The young kids you curse are your only hope,
Solidarity and respect are their homeland,
Their friend they saw dead from a bullet,
And they swore that all of this would change one day.
And be sure, my friend, that they will succeed,
And for that reason they don’t accept the rule of the ignorant.
In their future you don’t belong,
their mix is different and they have a taste for life!
Speak about the guy next door,
who takes out on his children the misery of his own life,
who acts like a tough guy only where he can,
because all day long he is kissing up to his bosses.
And the cops who busted in to the house of the neighbor,
and you yelled “Bravo, you old bastard!”
Know that one day they’ll barge into your house too,
because these types have respect for no one.
Speak, don’t pretend not to see,
You will also run and hide from the beast you are nurturing.
If you want to call yourself a human being, the poet said it-
Your every cry is the hurling of a stone, don’t be distracted.*
“If you want to call yourself a human being, you will go out in the streets-
You’ll shout- your lips will be bloodied from crying out-
Your face will be bloodied by bullets-
But not one step backwards.”********
(translation- Eva Johanos
*quote from a poem by Tasos Livaditis, at the end is a soundbite from a recording of Kostas Kazakos reciting this poem
**words of Iota Anagnostou from the article “Aidos”
***reference to the propaganda encouraging neofascism
****reference to ancestors who were refugees themselves
*****the mother of the activist and hiphop artist Pavlos Fyssas who was murdered by members of the Golden Dawn some years ago
******reference to the recent killing of a young gender-fluid Greek American artist, Zack
*******reference to a young student who was bullied online and ultimately killed in 2015
********excerpt from the poem “If you want to call yourself a human being,” by Tasos Livaditis, read by the great actor Kostas Kazakos) |
Μίλα
Στίχοι – Μουσική: Δημήτρης Μυστακίδης
Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις,
θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.
Το πρόσωπό σου να ματώνει από τις σφαίρες,
δεν έρχονται μονάχες τους καλύτερες μέρες.
Κάθε σου κίνηση γκρεμίζει αδικίες,
μην ξεχαστείς ούτε στιγμή, μη λες δικαιολογίες.
Δεν κλαίω σου είπα, που τα είδες τα δάκρυα;
Εσύ να ανησυχείς για τα εδάφη τα πάτρια.
Τα φίδια ξαναβγήκαν από τις τρύπες τους πάλι,
τον φόβο σου μυρίστηκαν και σήκωσαν κεφάλι.
Δειλοί με μπράτσα φουσκωτά και με κεφάλια άδεια
πουλήσανε ελληνισμό στ’ ανόητα κοπάδια.
Κι εσύ που οι παππούδες σου ήρθαν κυνηγημένοι,
μην το ξεχνάς, είν’ ιερό το βλέμμα του ικέτη.
Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ’ όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.
Mια μάνα μόνη στάθηκε απέναντι απ’ το φίδι,
μια μάνα που θυσίασε μονάκριβο στολίδι.
Τα λόγια της δεν μάσησε, τους κοίταξε στα ίσα,
ο πόνος δεν τη λύγισε, τη λένε Μάγδα Φύσσα.
Τι με κοιτάς; Σου είπα δεν κλαίω.
Ντρέπομαι μόνο μ’ όλα αυτά που σου λέω.
Μπορεί όλα να γίνονται μέσα στη γειτονιά σου,
περνάς από εκεί, αλλά κοιτάς τη δουλειά σου.
Και μη μου πεις ότι δεν έβλεπες πάλι
όταν κλοτσούσανε τον Ζακ στο κεφάλι,
ήτανε μέρα μεσημέρι στην πόλη,
κυρ Παντελήδες και μπάτσοι, αδίστακτοι όλοι.
Μίλα και γι’ αυτούς που δεν προλάβανε.
Τον Γιακουμάκη τζάμπα μάγκες τον τρελάνανε.
Πολλοί το ξέραν, μα κανείς δεν μιλούσε
και η ευαίσθητη ψυχή του αιμορραγούσε.
Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ’ όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.
Τα πιτσιρίκια που βρίζεις είναι η μόνη σου ελπίδα.
Αλληλεγγύη και σεβασμός είναι η δική τους πατρίδα.
Τον φίλο τους τον είδανε νεκρό από μια σφαίρα
κι ορκίστηκαν πως όλα αυτά θα αλλάξουνε μια μέρα.
Και να ‘σαι φίλε σίγουρος αυτό θα το πετύχουν,
γι’ αυτό και δεν ανέχονται οι κάφροι να ορίζουν.
Στο μέλλον το δικό τους δεν ανήκεις εσύ,
είναι άλλο το χαρμάνι και γουστάρουν τη ζωή!
Μίλα για τον τύπο από δίπλα,
που ξεσπάει στα παιδιά του της ζωής του τη σκατίλα,
που κάνει τον μάγκα μόνο εκεί που τον παίρνει,
γιατί όλη την ημέρα τεμενάδες προσφέρει.
Και οι μπάτσοι που μπήκαν στων γειτόνων το σπίτι
κι εσύ φώναζες μπράβο γερασμένο καθίκι,
να το ξέρεις ένα βράδυ θα μπουκάρουν σε σένα,
γιατί οι τύποι δεν έχουν σεβασμό σε κανέναν.
Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις.
Θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ’ το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.
“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα βγεις στους δρόμους-
θα φωνάξεις- τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές-
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες-
Μα ούτε βήμα πίσω.”*
(*Ο Κώστας Καζάκος διαβάζει “Αν Θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος” του Τάου Λειβαδίτη (απόσπασμα) |