The florins
lyrics: Nikos Gatsos
music: Christodoulos Halaris
vocals: Chrysanthos
In a desolate ravine, on a journey of sadness
I lost a kerchief holding a hundred florins
I exorcised the soil, I made a cross
That I would find them before the evening star came.
Then, suddenly I heard something from afar
And I saw in the sun, in the rocky landscape
Three horsemen with heavy swords
And a bunch of chains
What is kismet, what is written [by fate]
Before I could take the path to hide
They ambushed me in a hedge
And the trees and birds cried for me
It was a black Tuesday, a black evening
And I lost the world and the sky
In a great castle, in deep caves
Together with the dead, in an embrace
Until one evening when the hinges squealed
And shining in the door was a slender body
A princess like Maximo
Who had two snakes at her neck
Take, she said, the snakes; put them near your heart
And raise them like little children
One of them is Dragon, the other Digenis
May you become a worthy brother to them
I kept the snakes in the desert
My life and a gift and an inheritance
They brought me coconuts, milk and bread
Without asking for pay
And when one night the fire grew silent
They dug the cracks in the wall
They found the outside gate and early in the morning
They showed me the road back to life
Now what am I saying to you, why I tell you this
Learn only this thing that I also learned
If you are holding onto gold, wealth and florins
You do not understand what is freedom
(translation: Eva Johanos)
Τα φλουριά
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης
Χρύσανθος
Σ’έρημο φαράγγι σε λυποποριά
Έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά
Ξόρκισα το χώμα έκανα σταυρό
Πριν αποσπερώσει να τα βρω
Τότε καρασκέρι γροίκησα μακριά
Κι είδα μες στο ήλιο στην κακοπετριά
Τρεις αλογολάτες με βαριά σπαθιά
Και τις αλυσίδες αρμαθιά
Τι’ναι το κισμέτι τι’ναι το γραφτό
Πριν το μονοπάτι πάρω να κρυφτώ
Μού’στησαν καρτέρι σε μια πατουλιά
Και με κλαίγαν δένδρα και πουλιά
Ήταν μαύρη Τρίτη μαύρο δειλινό
Κι έχασα τον κόσμο και τον ουρανό
Σε μεγάλο κάστρο σε βαθειά σπηλιά
Με τους πεθαμένους αγκαλιά
Ώσπου κάποιο βράδυ τρίξαν οι αρμοί
Κι άστραψε στην πόρτα λυγερό κορμί
Μια Βασιλοπούλα σαν τη Μαξιμώ
Πού’χε δυο φιδάκια στο λαιμό
Πάρε λέει τα φίδια, βάλ’τα στη καρδιά
Και μεγάλωσέ τα σαν μικρά παιδιά
Το’να είν’ ο Δράκος τ’άλλο ο Διγενής
Άξιο τους αδέρφι να γενείς
Κράτησα τα φίδια μες στην ερημιά
Βιος μου και ρεγάλο και κληρονομιά
Μου’φερναν καρύδια γάλα και ψωμί
Δίχως να γυρεύουν πλερωμή
Κι όταν κάποια νύχτα σώπασε η φωτιά
Σκάψανε του τοίχου τη ραγισματιά
Βρήκαν κερκοπόρτα και πρωί πρωί
Μού’δειξαν το δρόμο στη ζωή
Τώρα τι στα λέω τι στα μολογώ
Μάθε μόνο τούτο πού’μαθα κι εγώ
Αν κρατάς χρυσάφι πλούτη και φλουριά
Δεν κατέχεις τί’ναι λευτεριά
*this ancient word has many meanings, including:
following (logically, grammatically, or physical group),
coherence (mathematics), observance (religious), church service
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ [1974]
Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης
Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης
τραγουδάνε ο Νίκος Ξυλούρης, η Δήμητρα Γαλάνη και ο Χρύσανθος